"Pochwała nudy" to zbiór esejów, ale w swojej opinii, aby nikogo z czytających nie zanudzić, zajmę się jedynie tym tytułowym i może ewentualnie...
Treść eseju to tak naprawdę mowa wygłoszona przez Brodskiego na uroczystej promocji absolwentów jakiejś amerykańskiej szkoły (uniwersytetu).
Bohaterką uczynił Brodski nudę i od razu uzmysłowił słuchającym (i czytającym), że lekko w życiu mieć nie będą.
Jeżeli obiorą młodzi za życiowe motto samorealizację w jakiejś dziedzinie nauki (technicznej, czy humanistycznej) to perspektywy rysują się przed nimi marne. Co prawda cała historia odkryć naukowych, czy koncepcji etycznych powoduje, że jakieś pojęcie zmienności i oryginalności jest obecne, ale ta jednostajność owych innowacji staje się po pewnym czasie nudna. Co więcej aktywność na tym polu spowoduje zapewne przypływ gotówki, ale skoro istnieje zależność, że czas to pieniądz, czyli spora ilość kasy powoduje zwiększenie ilości czasu, czyli nuda jest nieuchronna.
Z kolei można wybrać jakaś formę aktywności ości na polu sztuki, ale tutaj z kolei kasę czeszą jedynie wybrani i kto zgodzi się na malowanie obrazów, czy rzeźbienie jezusków, kiedy wiąże się to z pustą kieszenią.
Czyli, tak źle i tak niedobrze, tym bardziej, że... i tutaj Brodski od razu przestrzega:

"Warto jedynie przypomnieć, żeby państwo bardziej krytycznie patrzyli na pieniądze, albowiem zera na Państwa kontach mogą pociągnąć za sobą ich odpowiedniki w głowach"

Oczywiście - zdaniem Brodskiego - można z nudą walczyć. Na przykład poprzez zmianę pracy, żony, kochanków, tapety w pokoju, kraju, klimatu, można spróbować alkoholu, kursów gotowania, czy psychoanalitycznych terapii, czy nawet pisanie opinii na LC, ale i tak na końcu ostaną się jedynie nerwica i depresja.

Ale Brodski nie byłby Brodskim gdyby nie poszedł po rozum do głowy i czegoś nie wymyślił i ostatecznie nie przytoczył wersu
amerykańskiego poety Roberta Frosta, który napisał:

"Najlepsze wyjście zawsze wiedzie na wskroś",

Czyli nie walczyć z nią, ale wykorzystać jej nieuniknione atrybuty.

Na przykład pierwsze z brzegu skojarzenie: nuda to czas.
I tym samym nudę potraktować jako okno na czas i za jej pośrednictwem "doświadczyć inwazji czasu w Państwa system wartości", co osadza życie we właściwej perspektywie, a to z kolei owocuje precyzją i pokorą.
Właśnie pokora, której istotę najlepiej oddaje...kurz, gdy się go ściera ze stołu:

"Pamiętaj o mnie"
szepcze kurz.

I chyba puenta w kontekście owej przywołanej znikomości:

"To właśnie znaczy być znikomym. Jeśli dopiero paraliżująca wolę nuda pozwala nam to zrozumieć, to cześć niechaj będzie nudzie. Jesteś znikomy, ponieważ jesteś skończony. Im bardziej coś jest skończone, tym bardziej jest przepełnione życiem, uczuciami, radością, obawami, zrozumieniem(...) Gdyż nuda jest nudą nieskończoności."

I na koniec rada Brodskiego, gdyby ktoś chciał w klasyczny sposób walczyć z nudą. Czasy się zmieniły i tym samym konfiguracja technologiczna również, ale istota owej rady chyba uniwersalna:

"Mogą państwo szukać ratunku w powieściach kryminalnych, albo w kinie akcji, w czymś długotrwałym, choćby tylko na kilka godzin. Proszę jednak unikać telewizji, zwłaszcza skakania po kanałach - bo to już jest jałowość wcielona."

I na koniec ciekawy konstatacja zawarta w eseju zatytułowanym "Jak czytać książki?"
.... i jest ona raczej odpowiedzią na pytanie "jakie książki czytać?".
Poezja, przede wszystkim poezja.
I teraz cytat z fragmentu, w którym Brodski wymienia atuty i nazwiska pisarzy z poszczególnych( raczej głównych) obszarów językowych.
Po angielskim, niemieckim, hiszpańskim, a przed francuskim, holenderskim, greckim, rosyjskim, portugalskim jest coś o języku polskim:

"Jeśli natomiast polski - lub jeżeli ktoś zna polski (co przyniesie nieocenione korzyści, gdyż najbardziej niezwykła poezja naszego stulecia powstała w tym języku)- chciałbym wymienić nazwiska Leopolda Staffa, Czesława Miłosza, Zbigniewa Herberta i Wisławy Szymborskiej".

"Pochwała nudy" to zbiór esejów, ale w swojej opinii, aby nikogo z czytających nie zanudzić, zajmę się jedynie tym tytułowym i może ewentualnie...
Treść eseju to tak naprawdę mowa wygłoszona przez Brodskiego na uroczystej promocji absolwentów jakiejś amerykańskiej szkoły (uniwersytetu).
Bohaterką uczynił Brodski nudę i od razu uzmysłowił słuchającym (i czytającym), że...